عاشق گفت: خدایا راه های رسیدن به تو بسیار است، اما از هر راهی که می روم شلوغ است و پر هیاهو. من راهی خلوت می خواهم، راهی که هیچ کس در آن نباشد. راهی که فقط تو باشی و فقط من.
خدا گفت: دو راه است که به ندرت کسی از آن می گذرد، یکی راه اندوه. اندوهی تلخ و اندوهی سخت و اندوهی سنگین و دیگری راه شادی. شادی شیرین و شادی سخت و شادی سنگین. کمتر کسی است که تلخی محض و شیرینی ناب را تاب بیاورد. زیرا که هر دو سختند و هر دو سنگین، تو کدام را می پسندی؟
عاشق گفت: من تلخی اندوه را می خواهم.
خدا قطره ای اندوه به او داد و این گام نخستین راه شد.
عاشق گفت: باز هم.
و باز قطره ای و باز قطره ای و باز...
و نوشید و نوشید و نوشید. آن سان که دریا شد، دریای اندوه.
***
خدا گفت: دریای اندوه شدی، ای عاشق، اما این دریا مهیب است. ماهیان خرد را توان آن نیست تا در آن شنا کنند. نهنگی باید تا در دریای تو غوطه بخورد.
*
هزار سال گذشته است اما دریای اندوه عاشق همچنان بی نهنگ است.

عرفان نظرآهاری                                                                                                                        چلچراغ/سال پنجم/شماره232

پیامبری از کنار خانه ی ما رد شد.
سیب
پیپ و فانوس
فردا هم روز خداست...
همه چیز همان طور که هست خوب است
[عناوین آرشیوشده]

بازدید امروز: 50

---

بازدید دیروز: 1

---

کل بازدید :62183

دی ماه 1386
بهمن ماه 1386
اسفند ماه 1386